Puchowy śniegu tren
W krąg roztoczył lśnień czary
Dźwięczą sanek janczary
Miasto spowił już sen

A przez ulicy cieśń
Zdobną w śniegowe szaty
Jedzie panicz bogaty
Nucąc wesołą pieśń

A wtem do sań podbiega
Dziewczyna, niosąc bzy
Do jej łachmanów brzega
Przymarzły śnieżne skry

Wyciąga drżące łonie
W śniegowych płatków rój
I cichy szept jej wionie
Kup kwiaty, panie mój

Pan wstrzymał sani pęd
I wprost spojrzał jej oczy
A w tych oczu roztoczy
Dostrzegł piękno i smęt

Wziął bzu zmarznięty kwiat
Potem rzekł: siadaj przy mnie
Już skostniałaś na zimnie
Ja ogrzeję cię rad

I zawiózł ją do siebie
Gdzie było ciepło tak
Gdzie świecił, jak na niebie
Pająków gwiezdny szlak

Posadził u kominka
I szepnął, jak we śnie
A teraz, niech dziewczynka
Całuje mocno mnie

Gdy, u sypialni wrót
Już z niej spadły łachmany
Blask jej ciała różany
Zalśnił przed nim, jak cud

W ramiona porwał ją
Odurzyły go zmysły
Na jej ustach zawisły
Jego usta, co drżą

Lecz, kiedy błysnął ranek
I zcichła burza krwi
Znudzony już kochanek
Dziewczynie wskazał drzwi

Odziała swe łachmany
Jak kazał pan, jej kat
I niby pies wygnany
Szlochając, poszła w świat

Aż raz, po paru dniach
Panicz siadał w swe sanie
Wtem usłyszał szeptanie
Za krtań chwycił go strach

Śród białych, śnieżnych pól
Ona cicho leżała
Na pół żywa, zsiniała
A w jej oczach tlił ból

Pan spojrzał na nią z góry
Zrobiło mu się żal
Zły trochę i ponury
Pojechał w śnieżną dal

A gdy mrok nieobjęty
Na śpiące miasto legł
Dziewczyny trup zmarznięty
Przysypał miękki śnieg

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.