---

Zmarł na Pawiaku w ponurym tym lochu
Wiezień w rozkwicie swych lat.
I odszedł męczennik szarego motłochu,
Co zgnębił Jankowski go, kat.

I za cóż on umarł, wy o tym nie wiecie,
W piosence opowiem ja wam.
A skargę niech fala poniesie po świecie
I dotrze do wyższych władz bram.

W pierwszy dzień świat Bożego Narodzenia
Wiezień tajemnie list słał.
A w liście opłatek dla drogiej Cecylii
Co wiezień na Gwiazdkę mu dal.

I list się ten dostał w ręce klucznika,
Który podstępem go skradł.
A ober na rozkaz od władz naczelnika
Ze strażą do celi swej wpadł.

Zakuli mu ręce i nogi w kajdany,
Do lochu powlekli jak psa.
A tam na wolności już bija we dzwony,
Bo Chrystus narodził się, Pan.

W drugi dzień świat Bożego Narodzenia
Przyszła kochana i brat
I długo czekali pod szarym wiezieniem.
Od bramy odpędzał ich kat.

Gdy wiezień się później w swym karcu dowiedział, Poszarpał zbolała swa pierś.
I tylko: „Ja umrzeć!” – te słowo powiedział
I targnął na życie się swe.

A pan naczelnik wesoło się bawi,
Wesoła zabawa tam wre.
A klucznik pospiesznie o śmierci melduje,
Ze targnął na życie się swe.

A cóż mi, ty durniu, zabawę przerywasz,
Cóż mnie obchodzi ten człek.
Niech doktór więzienny kieruje ta sprawa.
Szorstko naczelnik mu rzekł.

I tak skończył życie w ponurym tym lochu
Wiezień w rozkwicie swych lat.
I odszedł męczennik szarego motłochu,
Co zgnębił Jankowski go, kat.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.