Nie stresuj się gdy słyszysz moje słowa, ziomek! Co zepsuto wciąż naprawić zdołasz bo to jest początek. Jestem szczery człowiek i wszystko mi powiedzieć możesz. Okaż swe maniery, weź kielicha i sądź jak człowiek.
Bo nikt nie mówił że życiem będzie prosta linia, Spiesz się żyć bo śmierć na końcu to łapczywa świnia, Dlatego w życiu się nie dawaj sponiewierać, Ledwo rodzisz się a już tak szybko Ci umierać.
Ja swój dom straciłem na melanżu, wiesz? To było tak - Abażur zjadł mi pies po czym wszyscy wpadli w śmiech. O kuchence na gaz włączonej zapomniałem, ktoś odpalił peta i domu już nie miałem.
Jestem zmęczony ziom, muszę znaleźć sobie dom! Nie odpocznę, nie spocznę, muszę znaleźć dom, mój dom.
Dlaczego ja, jak do tego w ogóle mogło dojść? Jak zbity pies mam żyć i lizać swoją własną kość? Dlaczego ja musiałem swój dobytek stracić? Nie myślałem długo, musiałem jakoś sobie radzić.
W oborze starego Juranda zamieszkałem, Za gnojem całe noce spędzałem, Knury wyły po nocach, przez co nigdy nie spałem. Gdy Jurand do obory wchodził za schodami się chowałem.
Dało się żyć, choć życie nie było tak wspaniałe, Jednak Jurand mnie nakrył jak za schodami srałem, Prosiłem o litość, ja tu mieszkać chciałem, błagałem, Ten złapał za widły i już tu więcej nie wracałem.
A gdy znajdę swój dom, wszystko będzie znów, takie, jakie powinno być. A gdy znajdę swój dom, wszystko będzie znów, takie, jakie powinno być.
Ruszyłem znów w świat, nic dla mnie nowego, Nie jestem z nikim za pan brat, to nic osobistego, Znalazłem pracę na zmywaku w pewnym biednym barze, Na mikrofon jakości CD po roku uzbierałem.
Tak też z dna na szczyt się pozbierałem, Wróciłem do życia, a życie jest przecież wspaniałe. Nigdy nie trać nadziei, nieważne jak, po prostu brnij wytrwale, Teraz kąpię się w złocie i będę Twym przykładem!
Wciąż żadne miejsce nie jest dla mnie jak on, Spalony, lecz wciąż najukochańszy dom, mój dom.
Wciąż prześladuje mnie w głowie tylko obraz jeden, Jest na nim popiół a w popiele klamek siedem, Mój dom stary we mnie jest pogrzebany, Wciąż pamiętam jak śmierdzą sztuczne dywany.
Nie odpocznę, nie spocznę, muszę znaleźć dom, mój dom.
Chciałbym zasnąć dopiero po śmierci, Spałbym spokojnie i się nie wiercił, Chcę tylko odpocząć przez jakiś czas, Poleżeć na łóżku a potem wstać.
Nie odpocznę, nie spocznę, muszę znaleźć dom, mój dom.
Żadne bogactwa nigdy mi go nie oddały, Willa z basenem i złote areały, Moje oczy wciąż go szukały, Jednak w jego miejscu supermarkety powstały...
A gdy znajdę swój dom, wszystko będzie już, takie, jakie powinno byćTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
