ისევ რთველია და ჯაფით მთვრალი მე ლხინს ვნებდები, რქაწითლის ცეცხლში კვლავაც სიბრძნეა და ქართველობა, შენ ხარ მსაჯული ჩემი საქმის და ჩემი ვნებების, შენ ხარ ვენახი, რომლის სახელი საქართველოა!
შენს სიჩუმეში ნაოჭებია, ართქმული დარდები, სულს რომ ატირებს და სულ მახსენებს პაპა-ბებიებს, შენზე ლოცვებში მე კვლავ ახლიდან რომ ვიბადები, და ვცოცხლობ სანამ ღვინო ქართული მე მანებივრებს!
ჩემი ხალხი ხარ მარად მედგარი, მზეს რომ ბანს აძლევს და მთა-ბარს დასცქერის, შემართება ხარ დაუდეგარი, და ის გული ხარ – ცას რომ უმღერის.
მეომარი ხარ შინმოუსვლელი და გულის დიდი მოუსვენრობა, ვაზის ნება ხარ თავისუფალი და ღვინოდ ქცევის მოუთმენლობა!
ღამენათევი სულის და ბრძოლის ალიონი ხარ, ვით კალაპოტი და ჩვენი ყოფის დიდი ქმნილება, ყველა მოსავლის განუზომავი დიდი მადლი ხარ, და სიყვარულის ყველაზე მძაფრი განზომილება.
კლდეზე ნაგები სიცოცხლე შენი არ მოიშლება. და ვერც სასმისი დიდი გრძნობისა ვერ დაიცლება. რადგან ჯიში ხარ ღმერთისდა მიერ გამორჩეული, და ჩვენს და-ძმათა ხმა ხარ სამყაროს მიმობნეული.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
