Skotta niður skarð,
skautar yfir barð.
Illit í hyggju hefur.
Heimafólkið sefur.
Daginn áður dafnaði friður
en dó svo á einni nóttu.
Mildur þeyrinn á midnætti
var orðinn mannskaðaveður á óttu.
Vorið flúði vinda að handan
og varga af öðrum heimi.
Draugagangur i dalverpinu,
nú er dauðinn sjálfur á sveimi.
Nú er dauðinn sjálfur á sveimi.
Frost, þú mátt festa þinn
fjötur við húsvegginn.
Kynngi min kælir þil,
kæfandi ljós og yl.
Skotta finnur skjól,
skriður yfir hól.
Hallar sér í holu.
Herðir frost með golu.
Skotta húkir skammt fyrir ofan
er skundar hann niður datinn.
Blæs í frostið, blóðar á siðu,
hann er beygður maður og kvalinn.
Gegnum litla glufu á veggnum
hún gægist inn úr snænum.
Draugur leikur við dreng og stúlku,
nú er dauðinn sjálfur á bænum.
Nú er dauðinn sjálfur á bænum.
Frost, þú mátt festa þinn
fjötur við langeldinn.
Kynngi min kæfir glóð.
krókna þá menn og fljöð.
Ber hann þreyttur bál i kotið,
bæjargöngin gengur köld.
Þróttur horfinn, þrekið brotið,
þetta eru málagjöld.
Hlýnar mér er halir falla,
hatur nærir draugaþý
Heyrist Skottu kjaftur kalla:
"Kveikir þú upp eld á ný?"
Skotta.
Skotta.
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
