Sem vetur konungur í klakahelli, út liðast Níðhöggur á Nábítsvelli Hrímþursar fylgja með á svörtu svelli
Blikandi norðurljós á Niflheimsþaki, þrúgandi þögnin heldur traustataki Já, hér er ekkert nema kyrrð og klaki
Þennan stað hýsir þjáningin, þursarnir vísast kaldir Heimurinn frýs við himininn, hér sefur ís um aldir
Þursarnir væla meðan vindar gnauða og rokið skilur eftir skika auða Ísinn er sprunginn og hann spúir dauða
Sofðu. Sofðu.
Í lofti þokkafullar þokuslæður Hér er það ísinn sem að ríkjum ræður Hér deyja mennirnir og Múspellsbræður
Sofðu. Sofðu.
Nýr dagur rís Hér sefur ís
Niflheimahliðin, þar fordæmdur fer Dagur er risinn en dimmt hvar sem er Dóttir mín litla, hvað gerði ég þér?
Þá gýs úr Hvergelmi með ógn og ótta og þar með leggja allir lífs á flótta Það birtir ekki Nifls- á milli nótta
Sofðu. Sofðu.
Þar svífur vætturin á vængjum þöndum. Við erum fönguð þar sem fátæk stöndum og bundin kyrfilega klakaböndum
Sofðu. Sofðu.
Nýr dagur rís. Hér sefur ís.
Léttir það varð þegar dóttir mín dó, sofðu sem fastast og finndu þér ró, faðmur minn verndar frá kulda og snjóTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
