Pewnego razu rozstać się przyszło
Na jednym dworcu, może nad Wisłą
Komuś, kto w życiu widział już wszystko
Z własną walizką
Zjechali razem chyba pół świata
Siekły ich mrozy, grzały ich lata
On na walizce rany wciąż łatał
Za łatą łata
Nosił w niej rady jeszcze od matki
Były tam wiersze i polne kwiatki
Lecz nie pojadą w swój rejs ostatni
Takie manatki
Bo przyszedł pociąg prosto do nieba
Powiedział stary: "Kochana, przebacz
Po co mam w niebie chodzić z walizką?
Tam - mają wszystko"
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. | 