HERMIA:
Piękna Heleno, witaj!
Dokąd zdążasz?

HELENA:
Piękną mnie zowiesz?
Odwołaj to słowo!
Ciebie Demetriusz kocha,
Tyś jest piękna.
Gwiazdy przewodnie oczy,
Oczy twoje.
Głos twój jak śpiew skowronka dla uszu
Pasterza.
Kiedy głóg w pączkach,
A pszenica w runi.
Gdyby uroda była jak zaraza,
Chciałabym wdziękiem twoim się zarazić.
Głosem twym śpiewnym,
Blaskiem twych oczu
I mową twoją słodką jak melodia.
Gdyby świat cały moją był własnością,
Wszystko bym dała ci, prócz Demetriusza.
Oświeć mnie, naucz, jakim to sposobem
W niewolę wzięłaś, Hermio, jego serce.

HERMIA:
Często grymaszę, a jednak mnie kocha.

HELENA:
Gdyby uśmiech mój mógł tego dokonać.

HERMIA:
Ja go przeklinam, on wciąż zakochany.

HELENA:
Gdyby modlitwy moje mogły aż tyle.

HERMIA:
Ja nienawidzę go, a on mnie kocha.

HELENA:
A ja za miłość mam tylko nienawiść.

HERMIA:
Czyż winna jestem, że taki szalony?

HELENA:
Twój wdzięk jest grzechem, chciałabym tak grzeszyć.

HERMIA:
Nie martw się, on mnie więcej nie zobaczy,
jutro z Lizandrem chcemy uciec z miasta.

LIZANDER:
Tobie, Heleno, odkryjemy wszystko.

HERMIA:
Jutro wieczorem, gdy księżyc się przejrzy -

LIZANDER:
Srebrnym obliczem w tafli wód lustrzanej -

HERMIA:
Przez bramy Aten -

HERMIA I LIZANDER:
Pragniemy się wymknąć.

/Lizander i Hermia wychodzą/

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.