Smutno mi, Boże, dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą
Jak puste kłosy z podniesioną głową Stoję rozkoszy próżen i dosytu Dla obcych ludzi mam twarz jednakową Ciszę błękitu
Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze Smutno mi Smutno mi, Boże Ale przed Tobą głąb serca otworzę Smutno mi Smutno mi, Boże
Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu bliski Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali Ostatnie błyski
Dzisiaj na wielkim morzu obłąkany Sto mil od brzegu, sto mil przed brzegiem Widziałem lotne w powietrzu bociany Długim szeregiem
Żem je znał kiedyś na polskim ugorze Smutno mi Smutno mi, Boże Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze Smutno mi Smutno mi, Boże
Żem często dumał nad mogiłą ludzi Żem nie znał prawie rodzinnego domu Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi Przy blaskach gromu
Ty będziesz widział moje białe kości W straż nieoddane kolumnowym czołom Alem jest jako człowiek, co zazdrości Mogił popiołom
Więc, że nieznane gotujesz mi łoże Smutno mi Smutno mi, Boże Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę Smutno mi Smutno mi, Boże
Kazano w kraju niewinnej dziecinie Modlić się za mnie co dzień; a ja przecie Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie Płynąc po świecie
Na tęczę blasków, którą tak ogromnie Anieli twoi w niebie rozpostarli Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie Patrzący — marli
Więc, że modlitwa dziecka nic nie może Smutno mi Smutno mi, Boże Nim się przed moją nicością ukorzę Smutno mi Smutno mi, BożeTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
