---

1. Mijamy się codziennie nie znając się nawzajem
ale gdy Cię widzę skąd u mnie tyle ciarek.
Już Cię gdzieś spotkałem na zetknięciu naszych dróg,
jak dwa dopływy płyniemy korytem snów.
I znów mam deja vu że Twoja twarz,
jest tak mi znana jakbym sam ją miał.
Raz, dwa, trzy, trzy, trzy, dwa, raz,
coś się powtarza i coś widzę wspak.
Już mi się śniłaś i to jest fantastyczne,
że ten sen się powtarza i ma tą samą precyzję.
Ocieramy się o siebie jak siarka,
stąd ten płomień który nas otacza.
Ta sama aura księżyca dwie połówki,
a dźwięki które łączą nas to nasze skuwki.
Gdy się już przebudzisz odnajdziemy siebie tam,
bo nasze energię się starły w podobny kształt.

ref: Nadal wiem, że wiem, że nic nie wiem,
a mój sen to nie jest requiem,
to nieskończony śpiew, gdy fenomenem
jest dwoje ludzi i ich podobne myślenie.
Te same wzory i te same ruchy,
jak przewijanie taśmy filmowej, odtwórzmy
incydenty których mocne zaciśnięcie,
zmieszajmy kontury naszych Jaźni jak we śnie.

2. Choć! Śnij ze mną o szczytach niezdobytych,
z których wylatują skały skoczmy na nie i odpłyńmy,
tam gdzie powtarzają się historie naszych przodków,
a w wielkich klepsydrach trzymają materię odczuć.
No już! Weź tylko kawałek, ona przecież napędzana całym światem.
Teraz łap te słowa które na nas lecą,
do worka który nazywam inteligencją.
Teraz Ty przejmij stery tego snu,
tak Ci się spodobało że to robimy znów.
Zatrzymujemy chwilę za pomocą przycisku,
nazywany naszym prywatnym czasu wehikuł.
Błysk! Przewiń, znów ta sama scena.
Błysk! Przewiń, do czasu przedśnienia.
Chodź do labiryntu, byłem tu już nie raz,
czasem przecież śnią się nam te same miejsca.

Ref:

a gdy już zaśniesz pamiętaj że mózg zapisuje Twoje prace

3. Teraz chodźmy w Twój sen się zagłębić.
Wspólny sen - najpiękniejsze z ludzkich przeżyć.
A czy łżewidzenie może istnieć poza sferą,
istnień bytowania astralnego?
A może życie na płaszczyźnie inkarnacji,
to takie złudzenie powtarzające się wiekami?
Zadajemy te pytania, siedząc na dachu świata,
skąd łatwo stopami obłoki chmur zahaczać,
wpatrując się w obraz bezkresu niebiańskiego,
zupełnie jak w obrazie Jarosława Kukowskiego.
Retrospektyzm - cząsteczka zbiorowej pamięci,
pozwala nam wdrążać rzeczywistość do projekcji
i powtarza proces jak śmigło wiatraka.
W jedną stronę, stały ruch, w tych samych przypadkach.
Ale mi się wzięło na filozofię a w snach to standard!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.