Ref: Znów dekadencja zawładnęła mną. Upadam na ryj, epicko na dno. Wszystko znów widzę czarno-ciemną barwą. To miał być koniec grany mroczną arią.
1. Spotkałem śmierć, miała szafir moru, dała mi swą twarz i przenikliwość oczu. Widzę liczby nad Tobą to znak ile Ci zostało, Twój zegar biologiczny zmierza do końca pomału. Dwa zera na przedzie i błogo uśmiechnięty. Co Cię zaraz spotka, tym nie jesteś przejęty. Ciąży na mnie ciężar odpowiedzialności, bo muszę Cię zapytać jak Ci się powodzi? Jak Ci się umierało, o czym Twoja śmierć dowodzi? Czy jesteś tylko paszą dla zakonu oka? A wstając co rano nie ma znaczenia wczoraj? Opowiedz mi historię swoich upokorzeń, odpowiedzialności, których nie umiałeś ponieść. Nie wstydź się bezradności, ani braku siły, nie każdy potrafi zamieniać słowa w czyny. Ja nie ocieniam, też jestem niedołęga. I z tego wstydu zrobiła mi się twarz niebieska. Moja bratnia dusza jak zwykle miała rację, gdy mi mówiła, że jestem pesymistą strasznie. I teraz w swym zamknięciu z chaosem piję flaszkę. Siedzimy w katedrze jak kruki w klatce. "Nigdy już..." nie odmówię szczerze pacież. Chociaż tutaj krzyży więcej niż jak na lekarstwo, tyle że każdy właściciela przytrzasnął. Chcieliśmy umierać, nie wiedzieć co jest dalej, ale pani śmierć dała mi swoją tiare, wyznaczyła mi zadanie, do którego się nadaje. Bo że potrafię pisać, zostanę jej kronikarzem. i będę zapisywał za co śmiertelników karze. Najgorsze, że na wszystko co kochałem patrzę, jak to się rozwija, jak im beze mnie łatwiej, a w żywej rzeczywistości skomle mroczną arię.
Ref: 2x
2. Za pan brat ze śmiercią, gdy nie ma się do kogo uciec, ciemne korytarze i Twojej boleści budżet. Odejdą w niepamięć jeśli się z nimi pogodzisz, albo bez reflektorów umiesz grać brak emocji. Ja umieram i ożywam co roku jak roślinność, tym powtarzaniem wycieńczony tak że mam w sobie bezsilność. I widząc błąd okres za okresem, którego błąd poprzedzam błędem. Nie umiem akceptować siebie! I za cieniem mam bezpieczną kryjówkę, i że Ciebie ja też rozczarowywuję. Muszę żyć w ukryciu, jak dziwoląg. Jak Ci tłumaczyć coś, czego nie możesz pojąć? Bądź łaskawa mi kroplówkę odciąć, mam posadę, przy której i tak serca bolą. Nie muszę jednak się martwić o swoją rolę, czy swoją dobrą chęcią sprawie wam boleść. Więc odgoń ode mnie mroki, albo pozwól odejść, wszak mam tu gośći, których nie mogę obejść. Czy żyw, czy martwy, piszę wieczną historię. Chcesz swoją opowiedzieć? Nie krępuj się i podejdź. Spiszemy ją w pieśni albo w jakimś hymnie. Tylko nie zapomnij o ciemnej stronie w tym artyzmie.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
