I „Nieskończoność”
Ja czas , ja czas
Słyszę wiatr , dziecka płacz . Sny się kłębią – pachnie sad
Modlą się , dają tlen . Tu jest przyszłość – obudź się
Z odtworzenia widzę świat . To co było , i co będzie jak
Światło spali cień , życie wznowi bieg
Przyszedł ktoś , usiadł ktoś . Potem odszedł - nie wie gdzie
Cichy płacz , w głowie ślad. Tylko pamięć – wasza jest
Nie zaczynam i nie kończę się . Daję tyle siebie ile chcę .
Wykorzystaj mnie , tak jak tego chcesz
Ja się nie spieszę wiem , że nie mijam też
Najbardziej boli gdy łatwo tracisz mnie
Strach zapukał już do twych kruchych drzwi
Nie chcesz ruszyć się bo za progiem nic
Chciałbyś wierzyć że gdzieś inny świat
Ogranicza cię przestrzeń oraz ja
Czas nie kamień , czas nie sen , daje noc i daje dzień
Rozrzedzony z biegiem lat , mój czas , mój czas
Szare niebo , mokry dzień , wznoszę twarz , zanika sen
Przemoknięty wewnątrz mnie , mój czas , mój czas
Wiele śmiechu , wiele łez , daje los , zabiera też
Uskrzydlony z wiatrem gna , mój czas , mój czas
Sady kwitną , kwiaty mrą , wszystko z wiekiem chyli się
Bezustannie zmienia twarz , mój czas , mój czas
II „Po drugiej stronie przytomności”
Ktoś mnie zamknął w szklanej kuli , kipi ze mnie noc i dzień
To przekorny byt umysłu , wiem
Nieudolność mego ciała , nie potrafię ruszyć się
Zawieszenie kiedyś skończy się
Moja dusza w próżni tkwi , jakiś dom , jakieś drzwi
Muszę już otworzyć je , nie jutro
Całowany ogniem świat , woła mnie , klucza brak
Światło kusi żeby wyjść , z ciemności
Ostry błysk ciągle zbliża się , sięgam ręką i nie budzę się
Byłem dzieckiem cały dzień , teraz już , stary cień
Czas podróży kończy się , tak nagle
Może jednak zbudzę się , zniknie mrok , zniknie cień
Niech to światło weźmie mnie , do jutra
Anioł śpi , płynie świt , czarny klosz , płoną drzwi
Siedzę sam w powodzi cienia
W dłoni klucz , wola śpi , palce drżą , nie ma drzwi
Szara niemoc niemówienia
Zastanawiam się rano budząc się ciężko , czy bóg to czas ?
Kiedy roją się w głowie sny nieporządne , szybko płynie noc
Stojąc nad kanałem , widziałem cienie mokre i lekkie
Uznałem , że wszystkie istoty muszą być rozciągnięte w czasie
Lubię jak dajesz mi słodyczy łyk
Mówiąc mi , że jest inny nowy świat
Lubię jak dajesz mi nadziei smak
Czując , że moje życie ma znów sens
Sny spadają w próżnię mego życia jak w głębię nicości
Wolno dzwonią godziny , gdy wyje nuda bezsennie
Moje lepkie ciało otulają zamglone ramiona nocy
A senna powolność drzemie w pocałunkach nieznanych
III „Bezradność nieunikniona”
Podróżuję niczym wiatr , jestem świadkiem wielu zmian
Tu własny ślub , tu ciasny grób
Przestrzeń ciągle zmienia się , z wiatrem płynie zdarzeń bieg
Tu jeszcze tłum , już wody szum
Słyszę wiatr , starca płacz , z niepewnością idzie spać
Modli się , patrzy wstecz , to jest przeszłość , nie bój się
Od klęczenia kilka łat , to co było zapamięta jak
Nasycenie spraw , wystrojony fałsz
Płynie krew , lepki tlen , słońce znika idzie kres
Oddech już , zwalnia krok , w ustach słodycz , jutra brak
Bezradności gorzki stan , teraz został jeszcze tylko żal
Płomień słabo drży , potem nagle nic
Lubię jak dajesz mi słodyczy łyk
Mówiąc mi , że jest inny nowy świat
Lubię jak dajesz mi nadziei smak
Czując , że moje życie ma znów sens
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
