Sł. Kazimierz Wierzyński

Muz. T. Skierczyński



Niech ci żaden ból serca ostrzem nie przewierci,

Gdy od ciebie, żołnierzu, zażądają śmierci.



Płacz niech cię nie zadławi, a czyjś uścisk bratni

Nie wyda się żegnaniem – choć będzie ostatni.



Jeszcze znajdziesz swych bliskich: pięścią kapral-zrzęda

Nauczy cię twej doli twardej, jak komenda.



Pojednasz się z szynelem, pokumasz z łopatą,

Co ci okop wyryje opiekuńczy za to.



I tu zacznie się żywot, w którym po kryjomu

Wychowasz swą poezję: twe listy do domu.



Dni popłyną ci równo, jak gdyby bez czasu,

Dni: w czarny punkt zwrócone wskazówki kompasu.



Aż raz, złożywszy rzeczy troskliwie w plecaku,

Zerwiesz się, wstaniesz, skoczysz: „naprzód do ataku!”



Naprzód poniesiesz hurra, twój mus i katusze...

Nocą w tył cię odwloką już sanitariusze.



A żeś tułał się w norach bez buntu, bez żalu,

Białe ci łoże potem ścielą w szpitalu.



A jeszcze później za to, żeś dobrze umierał,

Krzyż ci na martwej piersi przypnie pan generał.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.