Słońce budzi ludzi blaskiem, on budzony hałasem. Ciszej miało się zrobić, za dnia jakoś z czasem. Lecz nadal nerwy, spina, co dnia heroina. Koleś wpadł w ten trans i już nikt go nie zatrzyma.
Za dnia paleta kolorów raczej bywała marna. przyszłość w kartotekach też pisana była czarna. Marna jego wola walki, cztery rozprawy z wyrokiem będzie musiał przyjąć na swoje barki. Wciąż gdy o tym myślał przechodziły go ciarki. Opuszczały go już ostatnie chęci do walki.
Przyjaciele chcieli mu pomóc, uporać się z każdym dniem. Lecz on wewnątrz siebie wolał poczuć proszku biel. I tak co dnia, określał to stwierdzeniem "pierdolona monotonia". Chciał coś zmienić wciąż, lecz potrzebował ognia. Tego wewnętrznego, co sprawiłby że nie było by tak samo co dnia.
Czy to jest kara boska? Nie, choć taka jest pogłoska. On nie wytrzymał już bo zżerała go rozpacz. Troska? Już nie okazali mu już jej bliscy. Potrzebował pomocy gdy, odwrócili się wszyscy.
Po chwili słyszysz BANG, sytuacja niekontrolowana. Coś się wydarzyło? Czyżby następna na ciele kara? Zaraz - powiedz tylko mi dlaczego? ta kara odcięła od życia ziomka młodego. Brak również podstaw, na przez ciało przechodzącą rozpacz.
Tak, ziomek na ziemi nie pozostał, a wszystko najważniejsze co miał to oddał, w walce o swoje godne życie się poddał.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
