Patrzy na mnie moja twarz odbita w chmurze mgły co wyszła mi z ciała przez szpary w powiekach. A to jest mgła krwi i już za horyzont ścieka.
A mój wydech co także jest krwią, tylko suchą jest wiatrem pionowym co jeszcze zakotwiczony w róży płuc jest łodygą krążącego ptaka
Lecz że Ziemia się właśnie odwrotnie obraca obracają się we mnie płuca aż przez usta wyszarpną się spomiędzy żeber niby chustka.
Więc póki jeszcze jest niebo, moja twarz rozległa, póki nad horyzontem krew świeci jak jutrzenka, póty ptak zna miarę swego wywyższenia.
Lecz już, choć o tym nie wie, powoli przecieka spod tamtego pod ciasne niebo, już pod moją powieką się rozpływa w ciężki jak całun obłokTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
