---

Kiedy smutek się zmiesza z wieczorem,
podobne do siebie są z barw.
Razem stają się dziwnym napojem,
które z lękiem nachylam do warg.

Więc ażeby w tym niepokoju
nie pozostawiać mnie samego,
objąłeś grozę, grozę wieczoru,
dałeś wieczności smak chleba.

Gdy z bezmiaru wyłaniałeś czas
i opierałeś się na przeciwnym brzegu,
usłyszałeś daleki mój płacz
i od wieków wiedziałeś dlaczego.

Wiedziałeś, że takiej tęsknoty,
która raz się napiła z Twych ócz,
nie nasycą słoneczne zachwyty,
lecz rozkrwawią jak brzegi róż.

Gdy z bezmiaru wyłaniałeś czas
i opierałeś się na przeciwnym brzegu,
usłyszałeś daleki mój płacz
i od wieków wiedziałeś dlaczego.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.