Opadają zasłony na wszystko, co było. Już nie trzeba mi, siostro, ni modlitw, ni ziół. Wierzycielki me: Wiara, Nadzieja i Miłość U wezgłowia, pobladłe, czekają bez słów.
Oddać wszystko z nawiązką tak bardzo się staram, Ale z ręki wypada dziurawy mi trzos. "Lecz się nie smuć i nie płacz, o moja Wiaro, Przecież innych dłużników na świecie masz dość".
I bezsilnie, łagodnie dopowiem po chwili, Kiedy przylgnę Nadziei do rąk, pełen czci: "Może inni synowie ci mniej zawinili, Wybacz, matko Nadziejo, tak bardzo mi wstyd".
Ku Miłości wyciągam puste me ręce, Oczekując ze smutkiem wyroku z jej ust. Nagle słyszę: "Nie trzeba, nie dręcz się więcej, Całą siebie rozdałam, byś sobą być mógł".
"Jakiekolwiek by dłonie cię nie pieściły, Jaki płomień twej duszy nie spalał na żar... Wiem, ludzkiego błądzenia cię mroki zwodziły. Byłeś ze mną. Przede mną tyś czysty jak łza".
Czysty, czysty więc spokojnie pochylam głowę. W białą flagę pościeli zawija się blask. Trzy sędziny, trzy żony, trzy siostry - gotowe Nowy kredyt na drogę ostatnią mi dać.
Trzy sędziny, trzy żony, trzy siostry - gotowe Nowy kredyt na drogę... ostatni mi dać.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
