Płynie rzeka wąwozem Jak dnem koleiny, Która sama siebie żłobiła Rosną ściany wąwozu Z obu stron coraz wyżej Tam na górze są ponoć równiny. Im więcej tej wody, Tym się głębiej potoczy Sama biorąc na siebie Cień zboczy
Piach spod nurtu ucieka On po piachu się wije Własna w czeluść ciągnie go siła Ale jest ciągle rzeka Na dnie tej rozpadliny Jest i będzie, będzie jak była Bo źródło, bo źródło Wciąż bije
A na ścianach wysokich Pasy barw i wyżłobień Tej rzeki historia tych brzegów Cienie drzew powalonych Ślady głazów rozmytych Muł zgarnięty pod siebie Wbrew sobie A hen w dole blask nikły Ciągle ziemie rozcina Ziemia nad nim się zrastać zaczyna
Z obu stron żwir i glina By zatrzymać go w biegu Woda syczy i wchłania lecz żyje I zakręca, omija Wsiąka, wspina się, pieni Ale płynie, wciąż płynie Wbrew brzegom Bo źródło, bo źródło Wciąż bije
I są miejsca gdzie w szlamie Woda niemal zastygła Pod kożuchem brudnej zieleni Tam ślad prędzej niż ten Kto zostawił go znika Niewidoczne bagienne są sidła Ale źródło wciąż bije Tłoczy puls między stoki Więc jest nurt choć ukryty dla oka
Nieba prawie nie widać Czeluść chłodna i ciemna Niech się sypią lawiny kamieni I niech łączą się zbocza Bezlitosnych wąwozów Bo cóż drąży kształt Przyszłych przestrzeni Jak nie rzeka podziemna
Groty w skałach wypłucze Żyły złote odkryje Bo źródło, bo źródło Wciąż bijeTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
