Ciężko ranny w boju chwały I zbroczony własną krwią, W petach leży Orzeł Biały, Jęczy nad niedolą swą. Ciemne bory, gęsty las Szumią powtarzając wraz. Orle! Powstań z więzów ran! Orle! Wzleć nad Polski łan!
Bo na polskiej ziemi zgroza, A w jej synach zemsta wre; Jasna wierzba, biała brzoza, Opuściły listki swe. I głosem grobowych dum Powtarzają smutny szum: Orle! Powstań z wiązów, ran, Orle! Wzleć na Polski łan!
Polska Wisła, rzek królowa, Broni piaski, łamie kry, A do morza od Krakowa Polskiej ziemi niesie łzy. Nad wodami mglisty pas, A wśród pasu zimny głaz. Orle! Powstań z więzów, ran, Orle! Wzleć na Polski łan!
A zielone w koło niwy, Wszystkie pola, miły gaj, Od Łomnicy aż do Dźwiny, Głosem woła cały kraj; A końcu z niebieskich bram, Dniu swobody zaświeć nam! Orle! Powstań z więzów, ran, Orle! Wzleć na Polski łan!Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.