---

W lęku przed sobą,
przed morzem pustynnym,
zbuduję własną wieżę
na prochach minionych wieków,
które są we mnie.

Nie daj im odejść na koniec świata,
oni są z Tobą, ich twierdzą niebo - pole walki o jedno imię!

Nie uwalniaj mnie,
wieża schronieniem mym,
jej mury z mojej krwi.
Nie zapomnij mnie,
jej głos rozjaśni mrok,
co zły wydawał plon.

Nie wszystek umrę,
póki jej kruszcem,
kamień z mej Ziemi,
ostoi mojej samotności,
pramatki Bogów.

W lęku przed sobą,
przed głosem ludu,
z okien samotni wsłuchuję się w głos swoich przodków,
mówiących cieniem.

Nie uwalniaj mnie,
wieża schronieniem mym,
jej mury z mojej krwi.
Nie zapomnij mnie,
jej głos rozjaśni mrok,
co zły wydawał plon.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.