---

Wróg wielmożny i bohater
Co się nie bał biednych chronić
Męstwo, sława mu kamratem
Góry przyjacielem broni

Tak Jaruha stara rzekła
Dziatki w nią wpatrzone bacznie
Noc za oknem, mrok, ulewa
Oto się opowieść zacznie

Wieki temu, w małej wiosce
Na świat przyszło krasne dziecię
Ondra dano mu na imię
Coby dzielny był w tym świecie

Gdy być przestał pacholęciem
Zaznać zbójowania chciał wnet
Więc z góralskim swym zacięciem
Ruszył z domu przed się, het!

Ledwo przeszedł kilka mil
Z kamratami swymi zbijać
Spotkał kogoś, o kim śnił
Kogo nic – tylko podziwiać

Czarne oczy, włos też czarny
Piękna, gibka i robotna
A że z Ondry chłop był szwarny
Pokochała go Dorota.

Lecz los szybko dał mu w kość
Gdy na jego drodze
Zjawił się przedziwny gość
Patrząc nań tak srodze
Był to bowiem szpetny czart
Zwali go Rokita
Zawarł z nim Ondraszek pakt
Choć czart nie był tego wart

Ondra duszę diabłu sprzedał
Za co obuch ostry dostał
Miał Ondraszka obuch chronić
Lecz ten wroga nie rozpoznał

Wśród kamratów był Juroszek
Kompan z Judaszowym sercem
Na momencik wziął obuszek
Jeden cios – stał się mordercą

Taki koniec był Ondraszka
Tu skończyła się legenda
Lecz Jaruha rzekła: „Żyją
Ci, o których się pamięta”.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.