Недзе зноў разлілася атрута.
Сустрэў акіян рачны лёс.
Галашэнні, людскія пакуты
Вершнік смерці з крывёю прынёс.
Пад зямлёю грымотаў навала.
Ладзяць скокі роспач ды крык.
І вядзьмарка з усмешкай сказала,
Што смерць непазбежна чакае жывых.
Спасылаемся на Д’ябла ды Бога,
На нечысць, Старажытных Багоў.
Ад старога і да малога
Ямо хлеб, чакаем кроў.
А пад намі ў балі калецтва,
Забіраючы слёзы з вачэй,
З-пад заганнай рукі чалавецтва
Выпадак знішчае Айчыны дзяцей.
Зноў узнiмуцца чорныя кветкі
Успамінам у сэрца калоць.
Добра, кажуць, квітнеюць палеткі,
Дзе з зямлёю змяшалася плоць.
Дзе дзесяткі людзей затаптана
Спачывае журботнасці цень,
Палівае жыццёвай расою
Яшчэ адзін помнік, яшчэ адзін дзень.
Лёс не літуе і хопіць марыць.
Час не гоіць, дае забыццё.
Хай даруе і хай ім падарыць
Вечнае ў памяці нашай жыццё.
(x3)
Вечнае ў памяці нашай жыццё.
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
