---

Las wyostrza mu rysy jak ptasie,
Jeden krok w zielony drzewny cień,
i zawsze jest mrok pod jodłami,
w dolinkach lata skrzy niebieski śnieg,
i zawsze jest noc
w bezruchu uświęconej ciszy,
a gwiazdy aż chrzęszczą o siebie,
nie mieszcząc się na niebie,
czystym jak kryształ niebie,
niebie jego zimy.

Wszystkie drogi prowadzą do ciebie.

Nieb skrząca kopuła otula bezpiecznie,
oddziela, otacza, zamyka i chroni.
W świetle ciepłego kręgu ognia
- tylko on, cisza i blask...
Milczący zimowy duch
z cichym sercem jodły
bijącym pod skórą zwierzęcia.

Przez czas,
przez koła istnień, nurtem snów i wspomnień
(przestrzenie bezimiennych gwiazd, przez kręgi lat strumienie zim i nocy)
mój los podąża zawsze śladem twoim.

Piękny i dobry jest mróz.
To właśnie on
weźmie w opiekę jego ciało,
gdy dusza już zaśnie w śniegach,
rozbłyśnie w jednej z iskier lodowych drobin.
Wtedy jego cisza spadnie jak ptak
w moją zieloną zamieć,
mróz ukoi serce aż przestanie drżeć.
Łagodna śmierć, jak sen po długim dniu,
uspokoi czule, by świat nabrał sił
i znów wprawił w ruch
bezkresne koła czasu,
święty obrót, wieczny powrót
roziskrzona nieskończoność,
jeszcze jeden cykl..


Przez czas,
przez koła istnień, nurtem snów i wspomnień,
mój los
podąża zawsze śladem twoim.

Spojrzałam wstecz przez soczewkę lat,
i widzę go jak idzie, młody,
przez cichej ćmy cienisty las,
wtem staje i rozkłada ręce,
a noc przepływa mu przez pierś
strumieniem o zapachu świeżej wody.
Na jego dnie czarniejszy kształt,
owalny chłód jak zimny kamień.
Widać już wtedy była w nim
ta miłość ciemniejsza niż śmierć.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.