Jeden pan to brał urlop w marcu,
Nie wyjeżdżał w Tatry ani w Sudety,
Tylko chodził po miejskim parku
I zaczepiał słownie kobiety.

Przy czym "starty" i "ekstramocne"
Co śmierdziały paskudnie kurzył,
A gdy przyszły godziny nocne,
To powiadał: - Alem sobie użył!

Na kolację zjadał kotleta,
Z czego grubiał w sposób bezwzględny
I do łóżka właził w skarpetach,
Zapomniawszy przy tym umyć zęby.

Znowu palił, popiół w buty narciarskie
Postawione przy łóżku sypał,
Czytał szmirowatą powieść Czarskiej,
Gasił światło i mocno zasypiał.

A mówiono, że czasem gdy zgasił
I udawał że zapadł w sen twardy,
Jedna pani podejrzanej maści
Się wkradała do jego mansardy...

A nazajutrz rano urlopowicz
Szedł do kiosku żeby kupić salceson
I nie kłaniał się sąsiadowi
I się za nim wlokły sznurki od kaleson,

I miał strasznie wymięte spodnie
Na kolanach wydęte jak żagle,
I mijały tak te dwa tygodnie,
I ten urlop się kończył nagle.,.

I w marcowy poranek mglisty
Po solidnym i mieszczańskim śniadaniu
Ten osobnik wygolony i czysty
Szedł do pracy w schludnym ubraniu,

I się kłaniał wszystkim kapeluszem
I na babki uwagi nie zwracał,
I nie słyszał nikt jak szeptał w duszy:
- Byle dotrwać do przyszłego marca!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.