"Od zmierzchu do świtu nieboskłon czarny
Przemierza gwiazda co w dali umiera
Tak piękna i młoda milknie samotna
W mroku szuka oparcia swego

Snuje się jak łuna czerwona
Na nieba horyzoncie bladym
Jak mgła topniejąca na górskim szlaku
Z deszczem zimnym spokojnie zamiera

W majestatycznym nieblasku nocą okrywa
Rumiane łąki, mgliste wzniesienia
Niebo błękitne lękiem przekuwa
W magicznych łez czarną pożogę

Snem jej nieskończona noc
Co bezdrożnym szlakiem sunie
Tam jest strach i wyjący wiatr
Okrutna burza. I twarze blade.

Lustrzane wody w bezruchu zamarły
Spokojne jej morze i ocean biały
Ukryła się przed światłem, tam gdzie żagle rozwija cień
W melancholii swej ukochanej...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.