Przyznam się zupełnie szczerze, że coraz częściej się martwię
I mimo że miałam się nie bać, to boję się coraz bardziej
Widzę że nadchodzą deszcze, co nasze zapały ostudzą
Więc chowam się znowu przed światem, bo to tylko jest cisza przed burzą

Nadchodzi deszcz

I chociaż patrzysz na mnie, to jestem trochę gdzie indziej
I mimo że słyszę co mówisz, to najbardziej wsłuchuję się w ciszę
Między Twoimi słowami a moim spokojnym oddechem
Czekam na podmuchy wiatru, co sprowadzą nas w końcu na ziemię

Nadchodzi deszcz

[Hans:]
Strach ma spory apetyt, też ma duże oczy i
Stresory nas rozrywają, mielą na pył
Zaburza się cykl, gdy fatum pożera myśl
No bo bojąc się o jutro przeżyć dziś nie mamy sił
Na długich chudych nogach przyszedł deszcz i tupie nam
Wygląda pogodnie, spływa z ram łagodnie sam
W oknach pomniejszony w tylu kroplach świat
Taki wielki, a jak dziecko chce podglądać właśnie nas
Tyle tu chmur, aż gęsto od myśli
Przeciąg zbija wazon – i tak był brzydki
Zimny powiew trochę zbije gorączkę
Przewieje, przewietrzy i oczyści porządnie
Nie spalaj się łapiąc w dłonie zbyt wiele
Lęk to jest cela i nie jest dobrym celem
To mądre przyznać, że się nie jest wszechmocnym
Patrząc w dal tracimy wciąż na bliskości
Nie znamy przyszłości lat świetlnych milionów
Nic nie wiemy o miłości, a chcemy zgłębić absolut
Z rozbitych w gruz domów i krzywd, co nikomu
Nigdy nie powiesz, bo wiesz, że dławisz je w środku
Tak dobrzy w tworzeniu pozorów chcemy udawać doktorów
Którzy mają coś leczyć, a sobie nie potrafią pomóc
I gdy cienie na szczudłach ze słońcem znikną
Śpij spokojnie, zaufaj mi, naprawimy wszystko
Ale jak to się mówi - first things first
Świat musi zaczekać - bo najpierw my

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.