---

A teraz słuchaj: może obok ciebie,
w promieniu słońca i w odbiciu lustra,
dziewczynka mała swego szczęścia szuka?
To Calineczka, mniejsza od okruszka!

Była sobie raz dziewczynka
najmniejsza z malutkich,
śliczną buzią, śmieszną minką
rozpraszała smutki.

Calineczką ją nazwano
dla żartu po prostu,
bo na oko jej dawano
najwyżej cal wzrostu.

Calineczka, Calineczka,
jak wykrzyknik, jak pytanie,
nieco większa niż kropeczka,
która kończy każde zdanie.

Położono ją na listku
w łupinie orzecha,
w podróż życia tą kołyską
zabrała ją rzeka.

Gdy dziewczynka przepływała
z nurtem obok bagna,
już w ramiona wziąć ją chciała
ropucha szkaradna.

"Calineczko, Calineczko,
porwę ciebie, okruszynko,
najładniejszą małżoneczką
dla mojego będziesz synka".

Przelatywał tuż nad wodą
motyl w słońcu złoty,
uratował pannę młodą
przed żabim rechotem.

Przywiązała się dokładnie
do skrzydeł motylich,
o sto mil od ropuch w bagnie
była już po chwili.

Calineczka, Calineczka,
płynąc w dal, radośnie śpiewa,
aż tu nagle spod słoneczka
chrabąszcz porwał ją w cień drzewa.

Uciec jej się znów udało,
biegnąc po ściernisku,
w mysiej norze zamieszkała
z dobrą polną myszką.

Kret ją prosił tam o rękę,
lecz wolała lecieć
do zamorskich krajów z wdziękiem
na jaskółczym grzbiecie.

[2x:]
Calineczka, Calineczka,
za granicą również miła,
tak jak bywa to w bajeczkach,
królewicza poślubiła.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.