---

Miała w sadzie strój bogaty, 
Malowany w różne światy, 
Że gdy się w im zapodziała, 
Nie wędrując - wędrowała,, 
Strój koloru murawego, 
A odcienia złocistego - 
Murawego - dla murawy, 
Złocistego - dla zabawy. 

Zbiegło się na te dziwy aż stu płanetników, 
Otoczyli ją kołem, nie szczędząc okrzyków. 

Podawali ją sobie z rąk do rąk, jak czarę: 
>>Pójmy duszę tym miodem, co ma oczy kare!Słodko wargą potłoczyć taki krzew różany!Dziej się w tobie to samo, co i w nas się dzieje.Nikt tak słodko nie zginął, jak ja teraz ginę!Jakiż wicher warkocze w świat ci rozwieruszył?Ach, to strzelec - postrzelec w polu mnie ogłuszył!Co za dreszcz twoim ciałem tak żarliwie miota?Śniła mi się w śródlesiu burza i pieszczota!Ty musisz dla mnie polec na śmierci wezgłowiu, 
A ja muszę dla ciebie trwać na pogotowiu! 

Ty pójdziesz tą doliną, gdzie ustaje łkanie, 
A ja pójdę tą górą na twoje spotkanie. 

Ty opatrzysz me rany, ja twych pieszczot ciernie, 
I będziem odtąd w siebie wierzyli bezmiernie!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.