Konsekwencje mojego trybu życia - gdzie są dzisiaj Luba Cindy Agniecha (takie imiona przybierały) i więcej nie wiedziałem nic, no - istny kicz. Witch była wśród nich najlepsza, jak w powieściach, do niej wracałem najczęściej - co za szczęście, bezpieczna miłość z panienką zawsze gotową pod ręką: po prostu płacisz i masz w wykwintnym rynsztunku, w najlepszym gatunku pośladki, piersi, twarz - tańcz!
Mijały sobie kiedyś błogie dni, sobota za sobotą wciąż nie wiedziałeś czyją jest robotą strach przed kobietami i pieniędzmi twój podręcznik zawsze gotową miał odpowiedź - cóż słowo, słowa tak jak nic potrafią stać się tortury kaligrafią; na szczęście inni martwią się już o to, a twoją cnotą jest niemiłosiernie męski blask - tańcz!
Czasem do ciebie piszę listy, choć ty na sposób oczywisty wyrosłaś z tego, co już było - miłość nietrwała jest, jak mawiał jeden z tych, co skradł twe ciało wtedy, gdy byłaś jeszcze małą dziewczynką z zapałkami, gotową oddać się za Chanel 5 czy coś z tych rzeczy, słusznie zaprzeczysz mnie dziś niezmiernie cieszy fakt, że wciąż odmawiasz nam spotkania, że się tak wzbraniasz, uznania jestem pełen dla ciebie (zresztą sam już nie wiem), cóż, w doli swej nie jestem sam - tańcz!
Nieraz bezczynnie w parku siedzę, staram się sobie odpowiedzieć jakie motywy miałeś, Jezu, żeby tak skończyć, wszak w pacierzu owoc żywota pochwalony; chociaż bez żony, dzieci, trwałych środków (trudno powołać się na przodków) żyłeś, wyrzec się ciała, na śmierć skazać w konszachcie z Ojcem swoim, (Boże?) to przecież gorzej być nie może po takiej pięknej życia drodze. Tak się ustala każdą skalę, ludzkie cierpienie zna swą miarę, w tym sensie, mój ty słodki Jezu, w Twoim imieniu po plemieniu „jakimś tam" nie został dziś najmniejszy ślad - tańcz!
Pieniążki, pieniążki z rączki do rączki, z banku na czek. A niech to! pieniądz, to dopiero temat, nawet sam Mesjasz był na sprzedaż, poemat również wyjdzie niezły przy potencjale odpowiednim zer po przecinku, kilka odcinków o tym jak w krąg triumfuje bzdet i gadżet; genialny to jest wynalazek, jednoczy wszystkich w znojnym trudzie, wszędzie gdzie pieniądz, tam i ludzie, a ci co w bankach mają tłok, wzrok mogą przykuć bez obawy do każdej rzeczy, albo nawet w oczy bliźniego zajrzeć mimochodem jakby w istocie swej banknotem był i niczym więcej - panowie, szybciej, ruszać się, w kolejce na wolny etat, czyste ręce, sąd też wydatki ma i kat - tańcz!
Zżyma się często (też mi męstwo) jeden z drugim na tę epokę, powiedzcie jak jej dosyć można mieć, gdzie spojrzeć krew i klęski żywiołowe (ciekawe co dziś, klecho, powiesz) i wszędzie śmierć zagląda w oczy, no żeby tak psioczyć, tak wybrzydzać, to przecież wszystko palce lizać, zwłaszcza wieczorem przed telewizorem.
Na wytartych schodach, pod niebem starym jak słońce stoję - popołudnie gorące pulsuje; tak się zaczyna każda misja, znaleźć człowieka, swoją przystań, urządzić po swojemu fragment świata, zbratać się z nim (tak czyń) i nie żałować słowa dobrego, mądrego słowa, po drogach wędrować, zrobić co tylko się da, aż się dopełni czas. Tańcz!
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
