---

Invoco no lume o nome dos raios,
tronantes tempestarios, atalaia dos Egovarros,
Oh, Namarinos! Guerreiros na cinza esquecidos.

Brúo no aire ó demo alado,
noitebra que cala o canto dos Egovarros,
Oh, Namarinos! Guerreiros na nebra esquecidos.

Onde a terra mata ó mar,
onde a néboa come ó sol,
face de verde orballar
neste chao de pedra mol.
Moleira de prata e ouro,
alma orfa de irmao,
de bruma e salitre é o nome
dos antergos mariñaos.

Laio na terra ó corpo dourado,
mámoas que gardan o noso pasado!
Oh! Egovarros Namarinos! Guerreiros no ouro esquecidos!

Onde a terra mata ó mar,
onde a néboa come ó sol,
face de verde orballar
neste chao de pedra mol.
Moleira de prata e ouro,
alma orfa de irmao,
de bruma e salitre é o nome
dos antergos mariñaos.

Raíces de prata, augas de ouro,
dende a Atalaia ó Valadouro.
Do Valadouro á Atalaia
foxe o corzo, chega a aguia.

Corpo de hedra, halo de soutos
dende a Ferida ó lar dos Mouros.
Do lar dos Mouros ate a Ferida
laurus de lume, landras de cinsa.
Arengas á bruma, gaitas de guerra,
hostes de Roma, muxen a terra.
Dos Castrillóns ata Fazouro,
nebra de prata, serpe d'ouro

Vento do Nordés que brúas no ar,
lévame o fillo alén deste mar
Alén deste mar, alén do solpor
acolle o seu nome aló do Borrón.
Aló do Borrón, alén deste mar,
segredo dos mouros do rei Breogán.
Aló do Borrón, alén do Xistral
Destérrote sol, invoco á nebra.

Canto nas augas ás mouras das cornas:
de salitre e bruma é o fado dos Egovarros!
Oh, Namarinos! Egovarros Namarinos!

Onde a terra mata ó mar,
onde a néboa come ó sol,
por sempre libres, mais sós.
Face de verde orballar,
neste chao de pedra mol,
canta a bruma do solpor.

Onde a terra mata ó mar,
onde a néboa come ó sol,
face de verde orballar
neste chao de pedra mol.
Moleira de prata e ouro,
alma orfa de irmao,
de bruma e salitre é o nome
dos antigos mariñaos.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.