Po mokradłach i po piachu,
pośród martwych lasów, pól,
podążali wciąż na zachód
pod nawałą wrażych kul.

Już za nimi jest Lenino,
gdzie bojowy przeszli chrzest,
białoruska dal równinna
przed żołnierzem ściele się.

Do tej, co nie zginęła,
żołnierze nasi szli,
a ziemią w krąg płonęła
i nikt nie skąpił krwi.

Do tej, co nie zginęła,
wyśnionej w tylu snach,
gdzie może jeszcze czeka
rodzinnej chaty dach.

Przemijały dni i noce,
nikt nie zliczy znojnych dróg,
aż powitał dzielnych chłopców
szmerem fali modry Bug.

I zabłysnął dzień lipcowy,
uczcił go żołnierski śpiew,
manifestu proste słowa
powtarzały liście drzew.

Do tej, co nie zginęła,
żołnierze doszli już,
ich wiekopomne dzieło
z dziejowych wzrosło burz.

A dzisiaj nicią wspomnień
powraca tamten czas,
ich wnuki i synowie
u granic dzierżą straż.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.