W ram Prostokąt wbite szkło Wtopione w ściany tło Z pozoru kruche, zimne, puste Stare lustro
Zna Na pamięć każdą z rys Pamięta wszystkie dni Blask świecy albo promyk słońca Co się błąkał W nim
Gdzieś Na samym lustra dnie Są zapisane w szkle Do końca świata setki twarzy Smutków, marzeń
Ktoś Kto cierpiał chociaż raz Odnajdzie swoją twarz Gdy spojrzy poprzez swe odbicie Dojrzy życie Tam
I policzy każdą z łez U jej niewinnych rzęs Ogarnie serca swego pustkę Patrząc w lustro
Znów Zobaczy zieleń drzew Usłyszy własny śmiech Zrozumie gdzie jest jego droga I pokocha TeżTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
