Historia pana Zenka, która się przytrafia zbyt wielu nam.
Ref. Och, taki stłamszony. Nie ma czasu, by rozbawić los, by ten zaczął się doń uśmiechać. Och, taki stłamszony. W stronę losu wyciągnął palec, aby go delikatnie łechtać. Och, taki stłamszony. Nie ma czasu, by rozbawić los, by ten zaczął się doń uśmiechać. Och, taki stłamszony...
Pan Zenek miał problem, bo pracował w skwerze. Wcale nie w zielonym, a w prawie karcerze. Praca jak praca, a niemały śmiech go bierze, kiedy statystyki mówią, jaką ma pensję. A jeszcze niedawno na rodzinnym obiedzie oglądał w TV, jak gwiazdeczkom się wiedzie. Tam botoksowy pan w przedrogim gajerze prawił o artyzmie i jego land-roverze.
Ref. Och, taki stłamszony...
Pan Zenek miał problem, bo nie znał pewnych ludzi. Być może któryś z nich jego los by odwrócił. Sam nie może nic, a ust nie chce brudzić. Brudnej od całowania przemysłu dupy. Dziś wspomina czasy, kiedy był jednym z grupy. Zbyt wielu fanatyków wszędobylskiej muzy. Siedziała mu na ramieniu, nie dając się uczyć. Nie zostawiła nic, prócz niedocenionej sztuki.
Ref. Och, taki stłamszony...
Pan Zenek miał problem i trafiał go szlag. Chciałby powrócić w tamten piękny czas. Gdy rozsiewał wartości tam, gdzie był ich brak. Bo miał możliwości i pełen zapał. Na dzisiaj dość marzeń, bo późna pora. Przecież musi powstać z samego rana. Wyszykować się prędko, bo robota czeka. A po niej znów pogrążyć się w marzeniach.
Ref. Och, taki stłamszony...
Dla pana Zenka jeszcze raz.
Ref. Och, taki stłamszony...Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
