Niech się ziści
Niczym podmuch wiatru w martwii zimy
Słowo, co drżące światło swe rzuci
Na zrozpaczone przywidzenia
Niedosięgłych ruin rzeczywistości

I niech nastanie
Królestwo miraży
Na skraju wszelkiego istnienia,
Wszelkiej istoty, co nieistotna
Poza tym, że nęci sugestią
Innych światów

I niech ją pochłonie
Nieziemska nierzeczywistość
Nieludzka niedoskonałość
Niech każdy jej kształt
Podsuwa ogrom kształtów odmiennych
Niech każdy jej wzór
Wskazuje bezkresy nieobjęte
Niech każdy jej cień
Nasuwa to, co niewyobrażalne
Lecz niech przed okiem łapczywym ukrywa
Zanim prędko mu ono zmierznie

Wszak tylko to, co nietknięte
Namacalnym kłamstwem istnienia
Czarem swym zmysły nieczułe nasyci

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.