Tyle razy miałem poddać się, tyle razy miałem stan ten,
a kiedy widzę, że sieci brak, podnoszę się i piszę ten track.
Strach, że staniemy się pragmatyczni, czarne kąty, gonitwy myśli.
Obstawiają w ciemno, bo widzą jasno, jak pergaminami mami nas to miasto.
Na sto procent nas to tu nie dotyka, bo ty pierdolnęłaś tą robotą w korpo.
Ja robię se nadzieję tu kolejny rok, yeah.
Było, minęło, jak Snapchat, Chuck Norris nie zatrzyma lat tak, hę.
Może dobrze, że właśnie teraz, razem, zaczynamy od zera.

O blachy dachu stuka deszcz, na blachę mam wyryte te teksty.
Już bez kartki robię prewki, bez kitu, bez bitów, napisałem te wersy.
Choć robię to tak tu, to i tak de facto to... matematyka.
Choć skończone są słów kombinacje, to to, co pomiędzy, to wszystko, co mam!
Nie zostanie na zawsze, ten rap na zawsze, niech raz na zawsze da znak.
Słowa na płycie jak tatuaże, nie bez kozery nazywa się ślad, gdy sentyment do tego tekstu wkładam. To rozpierdala jak Semtex. Intencje w sentencje, w sens chaosu bez...

Stoję na postoju sam, w samochodzie piszę ten track.
Mam ten stan, znów ten sam, kiedy napisałem pierwszy tekst, to nieuchwytne jest.
Jadę na manowce snów, znów, zasypiam. Z telefonem w ręce,
i grube jak papaja, łapa lata, gubię tutaj tylko po to, by to było czymś więcej.
Czymś więcej, niż Matrix, czymś więcej, niż nic.
To te momenty, kiedy się zawieszam, więc nie miej żalu, kiedy tak jak dziś, już wiem to,
znów się spóźnię.
Nie powiem nic, i kiedyś ci to puszczę. Jak list w butelce, takie 'kocham cię'.
O blachę dachu stuka deszcz.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.