Mucha umarła z mrozu
Na parapecie martwa leży
Muszę, muszę, muszę, muszę
Choć ciężko w śmierć uwierzyć!

Dusza jest pijana
Pragnieniem i potrzebą
Duszę, duszę, duszę, duszę
Się smrodem życia mego!

W gosposię się zamieniam, wyrzucam wszystkie śmieci
do pomocy jeszcze Baba Jaga z miotłą leci.
Jedyny spokój może zagościć we mnie samym
Życiu sprosta ktoś, kto jest przez życie prostowany!
Wymyłem wszystkie okna, podłogi, kurze starłem
Lecz jeszcze na sumieniu dostrzegłem dwa punkciki czarne.
Wysnułem domysł taki, że to popękana dusza
i choćbym myśli złe odkurzył, ciążyć będzie mi pokusa.

Ostrym nożem grzechu kroję
na plasterki me sumienie.
A nuż, a nuż, a nuż, a nuż
znajdę jakieś wyjaśnienie…

Zmory wciąż mi towarzyszą.
Piękne, wnętrza diabelskiego.
Zmorzył, zmorzył, zmorzył, zmorzył
mnie sen ze sprzątania tego.

W gosposię...

Życie posprzątane mam
choć gdzieniegdzie jeszcze brud.
Ale on mi będzie rósł i tak
jeśli będę się poddawał złu.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.