Przed północą naraz pogorszył się mój stan.
Poprzez niepokój pozyskałem płacz.
Nie wiem, dlaczego? Ale, tak mam poniekąd
że zwykle nie spłynie mi ani jedna łza.

Po pierwszej nocno-porannej godzinie
w zamyśle realnie się wspiąć
najdalej od smutku w psychicznej nizinie
głowę do chmur wychylić w radości skutku.

Mam obawę śmierci
depresję od narodzin!
Zaszczytną żyję chwilą!
Choć w głowie świat mi wierci
za siebie chcę uchodzić.
Taką postawę wobec życia przyjąć.

Szósta rano – pora wisielców.
Tasuje myśli, rozstawiam uczucia.
Dzwonek trójka na trójce sercu.
Trzecią kartę los na te dwie mi rzuca.

Kabel od lampy tak słodko chciałby
na pożegnanie uścisnąć mą szyję.
O trzeciej wyłączyło mi się spanie
lecz wytrwałem i żyję!

Mam obawę śmierci...

Chciałbym być szaleńcem
(ja wiem, nikt mi nie broni)
gdy słyszę te ptaki za oknem
ich rozmowy wcześnie poranne
uwodzą powoli, gdy otwieram oczy
i już bym pewnie nago szczęśliwy
chciał tak wybiec do nich
choćbym nie wiadomo jak
wytargany był przez oblicze nocy…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.