Mimo tego, że ja ze swoim ego
jak z duszą na ramieniu
stąpam w natchnieniu.
Ziemi ledwie dotykam, ulatuję.
Sam z siebie wynikam, tak czuję.
Obnażam swe myśli
ducha pozbawiając odzienia.
On nagości się nie wstydzi
lecz przerwać chce ten wyścig
który nie uczy, a ocenia
i tym się duch mój brzydzi.
Poharatana ma dusza
lecz na kolana do szatana
nie uklęknę pod jej przymusem
by mu służyć…

Ugruntowaną mam
swoją samoocenę.
Na strunach życia gram
i strun tych już nie zmienię.
Osobowości mej
pękły już wszystkie fazy
a przyjemności tej
zasadą są urazy.

Mimo wszystko, Bogu rozpalam ognisko
na dachu mej słabości, bom zniewolony
a pragnę wolności.
On we mnie wierzy. Zapraszam go zatem
do wspólnej przy ognisku wieczerzy.
By pojąć życia istotę
nie trzeba wiedzy wbijać młotem.
A gdybym na dzień jeden
stał się Panie prochem?
Wiem, że nic nie wiem
przez dni siedem
i najgorszym jestem filozofem.

Raz chcę wpaść w śmierci tan
raz oczy się weselą.
Dlatego w dupie mam
co o mnie tam pierdzielą!
Choć częściej bywa tak
że myśli złe pochłania
mój ekscentryczny świat
który przed tym, osłania.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.