Kocham ten stan, kiedy noc rozpościera się nad głową, działam solowo, krzyczę choć jestem niemową. Słowo! Jestem rasowo człekiem, choć czasami mam wahania, bo się skłaniam do zadawania ran i wyklinania, od pierdolenia ta, ta, to nic nie zmienia be,be, ukończę co chcę sobie na polu rażenia ka,ka, wącham marzenie, to wiem chuj mnie to boli, gdy policzę to trzech i przestanie się pierdolić. Leże w łóżku, gapiąc się w sufit, i błysk nagle czuje, i widzę wspomnienia, makabrę, tę zjawię po diable się spodziewać można, że wpadnie i rozpęta piekło, i chuj znika, a ja zdycham, wyssał ze mnie ostatnie siły, poprzepalał żyły, taki już los zawiły jest, że kiedy zgaśnie ostatnie światło, nie raz czuje dreszcze i strach i ludzie płaczą.
Ref. Zamiera światło, noc na piedestale, w nawale spraw, pośród niemych kalek, to bombardowanie niczym grad napierdalają myśli, rozdarte rany nie mogące się zabliźnić. To wszech obecny mrok jak vis-a-vis me życie, i kilka słów spisanych na kartkach w zeszycie, to nie wycie po nocach nie z rozpaczy zamęt, to rachunek sumienie i urojenia. Amen.
Bo, kiedy jestem w pokoju, sam na sam stawiam czoła, nocy nie zdoła, rozkmina, i pewnie podołam, ta! ha! uwierz jest ciężko, te cholerne piętno, męko jest morderczą. Jednak to kocham, to noc co mnie otacza, spływa na mnie jak fala, nigdy nie wybacza, jak i nie oszczędza sumienia, rozpierdala poukładane sprawy, jakby na regałach książki, bo spisałem, każdy inaczej postrzega, sen goi, jednak eureka, sen może poczekać, bo noc moją weną, natchnienie mi daje, w czterech ścianach sam, dźwiękom się oddaje, oddaje się myślom, puszczam fantazji wodze, brakuje mi wpływu na to co będzie po drodze. Wyimaginowany świat, pogląd kreowany własnym zdanie, to szczera prawda, nie wodowanie.
Ref. Zamiera światło, noc na piedestale, w nawale spraw, pośród niemych kalek, to bombardowanie niczym grad napierdalają myśli, rozdarte rany nie mogące się zabliźnić. To wszech obecny mrok jak vis-a-vis me życie, i kilka słów spisanych na kartkach w zeszycie, to nie wycie po nocach nie z rozpaczy zamęt, to rachunek sumienie i urojenia. Amen.
Witaj czorcie, co znów planujesz rozpętać mi chaos, w mej głowie, bo to co masz , to nadal za mało. Nie zadowala Cię to, że nie łącze końca z końcem, obawiasz się jedynie, że za chwile wyjdzie słońce. Sam nie jesteś, jestem też razem z Tobą, też nie chce końca nocy, mówię szczerzę daje słowo, bo lubię, gdy nad głową panoszy się mrok, to w przeszłość skok, i sentymentalny rozpierdol dla ducha, bo wiem, że krwawi to jednak rozum myśli, analizuje wszystko nieustanne błyski, centralne flashbacki, bez beki, powaga, ja nadal się zmagam z tym, co zowią bałagan. Totalny na bani zamęt, lecz spokój w sercu, bo noc mnie wycisza, choć wszystko bez sensu jest, jedna wiadoma, jedynie noc dla mnie, lojalna i uczciwa nigdy mnie nie okradnie!
Ref. Zamiera światło, noc na piedestale, w nawale spraw, pośród niemych kalek, to bombardowanie niczym grad napierdalają myśli, rozdarte rany nie mogące się zabliźnić. To wszech obecny mrok jak vis-a-vis me życie, i kilka słów spisanych na kartkach w zeszycie, to nie wycie po nocach nie z rozpaczy zamęt, to rachunek sumienie i urojenia. Amen.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
