Mogę napisać jak ma żyć zwykły człowiek, ale w głowie mam tyle co nic i obrazy spod powiek. Mógłbym napisać kilka prawd o życiu, jednak nie miałoby to podstaw, ponieważ żyje w ukryciu. W cieniu innych mógłbym napisać o blasku i nie wiedząc co to problem pisać o życiu w potrzasku. Długopis w dłoni mógłby napisać opowieść o granitowej codzienności, której jesteś godzien. Godzina po godzinie mogę pisać o rutynie, a po chwili zorientować się, że czas ciągle płynie. Nie wstecz, tylko prosto, życie to klisza, ja kilka klisz z życia mógłbym jak album opisać. Mógłbym powiedzieć jak żyć, aby było dobrze i odnaleźć rozwiązanie do zaspokojenia potrzeb. Obrać w słowa ludzi, krajobraz, zdarzenia, ale brak powodu by to robić, bo to bez znaczenia. Mogę napisać, że każdy odnajdzie szczęście, jednak wiem, że każdy dzień jest kontrolowany przez presję. Nie chce nic więcej, chce tylko byś wysłuchał tego co mogę powiedzieć, gdy mówię szeptem do ucha. Nie znam dostatku, nie wiem co to dobrobyt, moje otoczenie to głód, bieda i choroby. Jednak mogę sobie mówić o życiu na suburbiach i że jedynym problemem jaki mam to w co się ubrać. Mogę napisać o miłości tomik wierszy, z wielką pasją opisać mój pocałunek pierwszy. Na ciele fale dreszczy i bicie serca, tak wielkie, że boje się, że powoli uśmierca mnie. Nowy dzień mogę zacząć od historii, po czym wybudować pomnik,wcale nie pozorny, bo ogromny. Zainspirowany grobowcem w Egipcie, a na monumencie mogę wyryć mą własną inskrypcję.
Ludzie mi mówią: ,,Pisz ziomek, bo dobrze Ci to idzie'', a ja po każdym słowie zaczynam się nienawidzieć i nie widzę rozwiązania, jednak piszę nie wiem po co przez co pogrążony w myślach nocą jednam się z przemocą. Mimowolnie, mentalnie torturuje duszę i tuszem z wylanych kropel łez, zapisuje arkusze. Nie skusisz mnie byle czym, nie jest jak dawniej, bo w końcu dorastając w bagnie odnalazłem prawdę. I czasem myślę, czasami nawet za dużo, bo mam plan, ale nie wiem jak mam połączyć słońce z burzą. Ponure perspektywy losu opisuje i czuję, że moje słowa Ty masz za totalną bzdurę. Mógłbym napisać jakie piękne mamy życie, ale nie chce okłamywać Was i tak mi nie wierzycie. Więc w zeszycie kreślę znaki, które Ty nazywasz wersem, ale boje się im nadać barwy przez niezgrabny język. Za horyzont mógłbym uciec z notatnikiem zapisując w nim ciągi liter, przesłania ukryte, które nie wyjdą nigdy na światło dzienne to pewne, jedyne co mam to marzenia senne. Pozwól, że klęknę z modlitewnikiem w dłoni, zagubiony w pogoni pragnę z Bogiem się pogodzić. Nie znam na pamięć modlitw, żadnych regułek, jednak pokorny samotnik poszukuje miejsca w tłumie. Mogę mając w dłoni pióro pisać prawdę albo całą rzeczywistość okryć paskudnym fałszem, a świat tą kapotę uniesie na barkach, jednak ludzie, którzy żyją tu zapomną co to prawda. Mogę być autorem najpiękniejszych pieśni, skupiając się na formie całkiem zapomnieć o treści. Podbijać serca kobiet, potem je łamać, jednak jest jedna kobieta, która moim sercem włada. W sumie mogę tak, bo nikt mi nie zabroni, mamy wolność słowa, a słowo samo się obroni. Mogę co zechcę, ale nie chcę, chociaż mogę, wole zamiast mydlić oczy nakierować Cię na drogę. Kierunek wskazać po czym zostanie mi wierzyć, że po wyjściu na prostą jeszcze kiedyś mnie odwiedzisz..Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
