[Kalamaria w lese:]
Kol prostira se temny les
awsak plamenem jasnym
w mem srdci hrmi ten lasky ples
a stesti pohar spasny.
Nas k sobe wize zajem ten,
jemuz wyznam dawam,
ze tajne sily prirodni
kazdy z nas jiz zwlada.
W moudrych knihach stoji psano,
ze po slunka zapadu
deje se co newidano
w sirosirem Astralu.
Kdyz temnota nas obestira
w kouzelnem swem zawoji,
hned wasnivou ja pisen zpiwam
Atramentowi!
Co tento hluk wsak znamena?
Kdo rusi nocni klid?
To rana byla priserna,
snad nekdo s kone slit?
Ja prispechala zwedawe
kde muzu pomoci
on potlouki se naramne
a ted stena do noci.
Wse rany tezke lecim hrawe
a urozeny pan
swe smrti jiste unik prawe
wsak kun se nehyba!
[Satrapold (se probral):]
Podejte mi rucku swou,
ja najednou jiz cestu znam,
dubu kosatych nas stiny zwou,
chci celou dusi patrit Wam!
Cim wetsi zahadou se zdate byt
tim wice sili prizen ma
Me dawno netesi jiz blahobyt
a samota je tiziwa.
Sic nechapu proc odmitate
doprowod muj newinny,
sand nekdy w zamek zawitate,
prijmete me pozwani!
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
