---

Kiedy śniegi odeszły, ostatnie śniegi od lat

przyszła do nich ze słońcem, zasiała drzewa i wiatr.

W domu wszystko jaśniało, a kiedy stała się czerń

jak szeptane modlitwy nad śpiącą wodą jej śpiew.



Skąd się wzięła tak piękna i kogo znajdzie wśród nas?

Czyje będą te drzewa co siała, czyj będzie las?



Śmiała się w głos, śmiała się w śnie, śmiała się w letnich sukienkach.

Była jak sen, a każdy w śnie nosił ją z wiatrem na rękach.



W jedną noc nad śpiącą wodą ujrzeli kogoś.

W jedną noc ktoś zajrzał w okno.



Tak jak stała wybiegła z domu, biegła po łące

ktoś miał oczy, oczy płonące.



Całą noc nikt nie spał w domu i przyszły noce, noce męczące

stanie w oknach i czekanie gdzie te oczy, oczy płonące.



A gdy noc już odeszła wróciła do nich za dnia

stała w progu, mówiła i każdy słuchać się bał.

Muszę odejść - odchodzę, zabieram drzewa i wiatr

on tam czeka nad wodą, zabieram drzewa i wiatr.



Stali w oknie odlegli, gdy idzie z tamtym za las

a za nimi, za nimi, za nimi drzewa i wiatr

odchodzi, odchodzi, odchodzi, odchodzi nasz las....

za nimi, za nimi, za nimi odchodzi nasz las...

odchodzi, odchodzi, odchodzi, odchodzi nasz las...

odchodzi, odchodzi, odchodzi, odchodzi nasz las...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.