Dzień za dniem, jak fale Oki, płynął czas,
dzień za dniem spaloną ziemią wiódł ich marsz,
śnili sny wykołysane hukiem salw,
piękne sny, z których się budzić było żal.

Tak się rodziła nasza Ojczyzna,
na obcej ziemi śniona od lat.
Na jej sztandarach rozwijał skrzydła
srebrzysty orzeł, wolności znak.

I każdy wierzył, że tak się stanie,
w żołnierskiej piersi tę pewność niósł:
zakwitnie ziemia na powitanie,
schylą się ku nim gałęzie brzóz.

A gdy szli, świeciły noce blaskiem łun,
a gdy szli, okrzyki szczęścia wznosił tłum,
w pyle dróg ojczystych drzew mijał ich cień,
w słońcu dnia swój najpiękniejszy śnili sen.

Tak się rodziła nasza Ojczyzna,
tak wschodził nad nią wolności świt.
W lipcowe niebo czerwoną iskrą
bił manifestu żarliwy krzyk.

Z chlebem i pieśnią do niej wracali
z dalekiej strony, zza gór i rzek,
a dzień zwycięstwa jaśniał w oddali,
ku niemu żołnierz uparcie szedł.

Dzień za dniem do swych zwyczajnych biegniesz spraw,
dzień za dniem spoglądasz w słońca jasną twarz,
tylko w śnie usłyszysz echo tamtych salw,
tylko w śnie żołnierski się przypomni marsz.

Tak się rodziła nasza Ojczyzna,
do której kiedyś szedłeś pod wiatr.
Do gwiezdnych lotów rozpiął dziś skrzydła
srebrzysty orzeł, jej dumny znak.

Rośnie ku słońcu, pięknieje oczom,
serdeczną pieśnią na ustach drży,
a nasze serca biją dziś po to,
by się spełniały żołnierskie sny.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.