Wczoraj przyszła do mnie jedna
Mówiąc, że ją źle traktuję
I jak pan mnie nie pokocha
To się - mówi - otruję

I do stóp mi się rzuciła
Ogarnięta bólu szałem
A że zawsze jestem szczery,
Więc jej tak odpowiedziałem:

A ja pani nie pokocham...
A ja pani nie pokocham...

Ona na to łap siekierę
I się na mnie z furią rzuca
Ja za stołek i za tasak
Ona wali, a ja kucam.

Ona zbliża się powoli,
Nagle bierze zamach wielki,
Jak nic zaraz mnie zabije,
Straszne są te wielbicielki

A ja pani nie pokocham
Drę się do niej spod fotela.
Ona wali, stołek pryska,
Wazon w rękę i naciera.

Dziewczę - krzyczę - nie trać głowy
Toż to wazon pamiątkowy!

Ona głucha na me słowa
Ryp wazonem o podłogę,
A ja trzęsąc się jak w febrze
Spod fotela dałem nogę.

Już w drugim siedzę pokoju
Już się mam barykadować
Ale jeszcze w wąską szparę
Krzyczę do niej prawdy słowa:

A ja pani nie pokocham
Niech się pani uspokoi,
Takiej ładnej dziewczynie
Gniewać się nie przystoi...

Kochajże mnie! - ona na to
I jebut we drzwi łopatą.

Niech się pani opanuje,
Bo zaczynam się w tym gubić,
Może jutro, a na razie
Już zaczynam panią lubić.

Niech mi pani żyć pozwoli,
A ja pani obiecuję,
Że się jutro pobierzemy,
Już się w pani zakochuję.

A ja pana tak kocham -
Ona na to mi wyje -
I ledwie wyszedłem
Hop z ręcami mnie na szyję...

Nawet już nie protestuję,
A ona furt mnie całuje.

Nagle drzwi się otworzyły,
Powiał wicher poprzez okno
I zanim się obejrzałem
Już dziewczynę hen wymiotło.

Mnie z opresji wyratował
Silny wiatru powiew zbawczy.
Miałem szczęście, a co z panem?
Też pan cierpi, panie Krawczyk?

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.