o losie, ty wieczna spiralo
tajemna wyrocznio życia
zwodzisz nas fatamorganą
z dnia na dzień
rozwijasz wciąż nowy wątek
bolesnej odsłony świata
i zawsze na dobry początek
złe cienie stawiasz na czatach
dzień za dniem parzy jak wrzątek
i idą ciężkie czasy
ktoś mojrom nici poplątał
ognie nadziei pogasły

nasze gniazda drżą
bezkarny wiatr bawi się nimi w tornado
z naszych głosów drwią
ulewny deszcz grozi im ciągle zagładą
nasze siły schną

o losie, ty chyba wiesz lepiej
jak ciężko odchodzić od progu
bo nawet gdy w ramię ktoś klepnie
natychmiast dodaje – „nie mogę”
więc kto
kto ma nam pomóc
szukamy jak błędni rycerze
Don Kichote zaginął bez wieści
bezradne wieczorem pacierze
dzień za dniem jak wrzątek parzy
znów idą ciężkie czasy
dym został z naszych marzeń
ognie nadziei pogasły

nasze gniazda drżą...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.