Nie zaglądam nawet w odbicie lustra, przechodzę obojętnie
Dołączam do ludzi, którzy odkrywają wszystko co najgorsze we mnie
Życie bywa czasem traumą, bo się boję po przeżyciach
Rozmywają się wspomnienia, gubię się w nowych odkryciach
Skórę przechodzą ciarki, cały świat daje mi masę przyborów
Mój drogi, szary, lustrzany świecie, dalej nie mogę nadać Ci kolorów

Wybielanie wizerunku jest przekłamane, próby kończą się na starcie
Jestem w tym ekspertem, o porażce mówię już otwarcie
Unikanie konsekwencji nie pomaga, czyny szkicują nam portrety
Sukcesem nazywam odskocznię, gdy widzę w tym zalety
Niespodzianki odłożyłem na później, teraz nic mnie nie zaskoczy
Dalej jestem tak jak reszta, boje się mu spojrzeć w oczy

Pełen wstydu nie potrafię stwierdzić, że jestem epicentrum smutku
Jedynym elementem, który nie doprowadza poprawy do skutku
Raz za razem wzdycham, ktoś zniszczył moje krzywe zwierciadło
Zamknął wiele dróg, zakłamanie nieszczęścia po prostu przepadło
Sytuacja bez wyjścia, zakaz przebywania pośród otoczenia
Widzę siebie pośród reszty, ich cierpienie wciąż mnie zmienia

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.