Wiersze staroświeckie co wzruszają teraz Z rymami jak należy z przecinkiem i kropką Z dworem co znikł nagle cicho i na zawsze A wiadomo cisza większa niż milczenie I pamięć już posłuszna gdy przeszłość przychodzi Z babcią co na werandzie cerowała dziurę Bez nożyczek zębami przegryzając nitkę Tuż przy koszu na grzyby by się nie sparzyły Z wojem co się gazetą niepotrzebnie zajął Więc pomagał mu diabeł ale kopnął anioł Ze smutkiem przemijania jagód jarzyn jeżyn Gdyby śmierci nie było nikt z nas już by nie żył Przemijamy jak wszystko by w ten sposób przetrwać Uczucia bez łapówek i rąbanka grzechów Wielka miłość co zawsze wydaje się łatwa I wie już tak od razu że nie wie co będzie Choć za młodu drży serce a na starość noga Wszystko co najcenniejsze spaliło się w piekle Wiersze staroświeckie niemodne naiwne Ten sam baran co wtedy Ale szczęście inne Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|