Nazbierałem pełne uszy, słów jak orzech pustych.
Naczerpałem niepotrzebnie, z źródeł złotoustych.
Po pajęczej cienkiej nici, przesuwałam dłonie
aby wrócić znów do ciebie, w labiryncie wspomnień.

Kiedy czas, jak kropla miodu,
powolutku płynął.
W sercu miłość rozpalała,
gorzką jarzębiną.

Kto się zdawał nieomylny, kłamstw dziś nie prostuje,
a prymusom, samo życie wystawiło dwóje.
Przeleciały dni jak piasek, przez oczka rzeszota....
ale świeci jasnym blaskiem, kilka ziaren złota.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.