---

Pamiętam małe, białe
miasto w ostrym świetle dnia,
południe puste i wypalone
słońcem aż do dna.
Leniwy czas
w uliczkę tę
wprowadził nas.

Kafejka, chłodne wino,
które krąży z rąk do rąk,
w kwadracie cienia i natchnienia
trwa taneczny krąg.
Południa czas
połączył nas
ostatni raz.

Zorba i ty —
wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i ty —
to, co było, już minęło.
Zorba i ty —
słońce miłość wypaliło
na wspomnienia pył.

Zorba i ty —
jeszcze w sercu rytm południa.
Wino i ty —
znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty —
to już nasze pożegnanie,
czas „żegnaj mi”.

Za oknem piach gorący,
sosna krzywa, smutny świerk,
powoli dnia ubywa
i niedługo śnieg.
Zwyczajny czas
nie pierwszy raz
odmienił nas.

Kolejny raz odpływa
coraz dalej tamten dzień,
wśród nowych zdarzeń został
twojej twarzy cień.
Południa czas
połączył nas
ostatni raz.

Zorba i ty —
wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i ty —
to, co było, już minęło.
Zorba i ty —
słońce miłość wypaliło
na wspomnienia pył.

Zorba i ty —
jeszcze w sercu rytm południa.
Wino i ty —
znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty —
to już nasze pożegnanie,
czas „żegnaj mi”.

Zorba i ty —
wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i ty —
to, co było, już minęło.
Zorba i ty —
słońce miłość wypaliło
na wspomnienia pył.

Zorba i ty —
jeszcze w sercu rytm południa.
Wino i ty —
znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty —
to już nasze pożegnanie,
czas „żegnaj mi”.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.