---

Kwiecisty i wonny maj
wiosenne rozwarł podwoje,
a tam gdzie ruczaj i gaj,
kochanków siedziało dwoje.

On zerwał błękitny kwiat,
rzekł do niej: „Schowaj go święcie,
w tym kwiatku czarów zaklęcie,
jak o tym powiada nam świat”.

Ten kwiat, ten kwiat
błękitnej niezabudki
ty miej, ty miej,
w pamięci zawsze swej.

Niech trwa, niech trwa
wspomnienie szczęścia krótkie,
gdy już, gdy już
nie będzie razem nas.

Minęło wnet kilka lat,
dziewczyna jest już mężatką,
a dziecko, jej skarb i świat,
oczyma wodzi za matką.

Nie pomni już tamtych snów,
a synek, chociaż malutki,
jak gdyby dwie niezabudki
w błękitnych oczętach swych ma.

Ten kwiat, ten kwiat
błękitnej niezabudki
ty miej, ty miej,
w pamięci zawsze swej.

Niech trwa, niech trwa
wspomnienie szczęścia krótkie,
gdy już, gdy już
nie będzie razem nas.

W bukietach z jaśminów, bzów
nadeszła znów wonna wiosna,
lecz już nie słychać tych słów,
żeś moja, wonna, radosna.

I babcia ma w oku łzę,
znikł z twarzy uśmiech młodziutki,
i tylko kwiat niezabudki
z lat dawnych wspomnienia nam śle.

Ten kwiat, ten kwiat
błękitnej niezabudki
ty miej, ty miej,
w pamięci zawsze swej.

Niech trwa, niech trwa
wspomnienie szczęścia krótkie,
gdy już, gdy już
nie będzie razem nas.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.